Συνέντευξη Romson στο περιοδικό "Το Ξύδι" (2013)

Ο R.o.m.s.o.n. ξεκίνησε να δραστηριοποιείται ενεργά σαν καλλιτέχνης στα τέλη της δεκαετίας του ’90.

1.Η "Υπερβιονική Φιλαρμονική" αποτελεί μια funk/soul/jazz μουσική πανδαισία που χρειάστηκε περίπου τρία χρόνια για να υλοποιηθεί. Όλο αυτό το διάστημα ένιωσες καθόλου να κουράζεσαι με το εγχείρημα ή χρειαζόσουν χρόνο αναζήτησης υλικού και ενορχήστρωσης, ώστε να παραχθεί το κατάλληλο ηχητικό αποτέλεσμα?

Ποτέ δεν ξεκίνησα να επεξεργάζομαι κάτι με απώτερο σκοπό να κυκλοφορήσει σε κάποια συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Όσες φορές αποπειράθηκα να ξεκινήσω κάτι με αυτό το σκεπτικό υπόβαθρο ένιωθα στην πορεία πως αυτή η νοοτροπία με καταπιέζει. Αυτό που έγινε στην Υπερβιονική Φιλαρμονική ήταν μια επιλογή μέσα από μια πληθώρα ρυθμών και συνθέσεων που  τοποθετούσα στην άκρη αυτά τα τρία χρόνια αναζήτησης. Ήθελα να συνταιριάξω διάφορα ετερογενή στοιχεία ώστε να επιτύχω ένα αποτέλεσμα ηχητικής πολυχρωμίας. Όταν πλέον είχα συγκεντρώσει μια ικανοποιητική γκάμα από βασικούς άξονες, ξεχώρισα κάποια τμήματα από το αρχείο μου που συγγένευαν ως προς τον ήχο και είχαν κάποια κοινά σημεία αναφοράς, αλλά χωρίς να έχουν και αυστηρή ομοιογένεια μεταξύ τους, ώστε να αποφύγω τη μονοτονία. Τα επεξεργάστηκα τεχνικά και αφού στην πορεία ελήφθη η απόφαση να τα κυκλοφορήσω, πρόσθεσα κάποια ζωντανά όργανα και ενσωμάτωσα επιπλέον αποσπάσματα σαν γέφυρες ώστε να επιτευχθεί μια αλληλουχία. Ένα εκτεταμένο διάστημα δόμησης μιας δουλειάς σου δίνει το περιθώριο να ωριμάσει η κρίση σου και να εξετάσεις το υλικό σου με μεγαλύτερη διαύγεια.

2.Ενώ παραμένεις μοναχικό "τσακάλι", σε κάθε δίσκο σου υπάρχουν πάντα συμμετοχές φίλων, από το σχεδιασμό του εξωφύλλου μέχρι και τη σύνθεση της μουσικής. Πόσο σημαντικό θεωρείς ότι είναι το αίσθημα της συνεργασίας στην ολοκλήρωση της δημιουργίας?

Ο λόγος που παραμένω μοναχικό «τσακάλι» είναι γιατί ανέκαθεν έβρισκα στην μοναχικότητα και στην περιπλάνηση μια ηρεμία και μια αυτοσυγκέντρωση που δυσκολεύομαι να συγκροτήσω σε έναν πολυπληθή χώρο, δεν λειτουργεί τόσο καλά μαζί μου όσων αφορά την δημιουργία ιδεών. Η μουσική αποτελούσε για εμένα από παιδί ένα παράθυρο απόδρασης από μια αλλόκοτη καθημερινότητα που δε με εξέφραζε. Η αλήθεια είναι πως δεν εντοπίζεις εύκολα στην Ελλάδα πρόσωπα για να επικοινωνήσεις σοβαρά σε τέτοια θέματα, οι πιο πολλοί περιορίζονται καλλιτεχνικά σε κάποιες συγκεκριμένες ετοιμοπαράδοτες φόρμες, συν το γεγονός ότι η Αθήνα δεν ευνοεί πλέον για τακτικές συνάξεις. Αυτό όμως είναι απλώς ένα τελικό στάδιο, καθώς για να καταλήξω σε αυτό το σημείο έχουν προηγηθεί αρκετές συνομιλίες και αλληλοτροφοδοτήσεις με άλλους μουσικούς, γνωστούς και φίλους. Δεν μου αρέσουν οι συνεργασίες που γίνονται για να γίνουν. Μου είναι προτιμητέο να προκύπτει με μια αυθόρμητη ροή και έτσι εκτυλίχθηκαν όλα. Προσωπικά μπορώ να επηρεαστώ απ’ το οτιδήποτε στον περίγυρο μου, ακόμα και από έναν παράγοντα που δεν έχει φαινομενικά επαφή με την μουσική. Είναι θέμα φιλτραρίσματος των ερεθισμάτων και αυτά μπορεί να τα ανιχνεύσει κανείς παντού στο περιβάλλον του, αρκεί να ξεφεύγει απ’ τα στενά πλαίσια των δεδομένων μοντέλων. Το να κάνει κάποιος κάτι απολύτως μόνος του νομίζω ότι είναι κάπως αποστειρωμένο και το αποτέλεσμα θα είναι ελλιπές, οπότε είναι απαραίτητες και μερικές συμβολές άλλων ανθρώπων.

3.Ένα πρώτο άκουσμα του Hyperbionick Philharmonick είναι αρκετό για να καταλάβει κανείς την ιδιαιτερότητα και το ύφος του άλμπουμ, που είναι έτη φωτός πιο μπροστά από τη προβαλλόμενη μουσική βιομηχανία (η οποία αργοπεθαίνει). Αναφέρεις ότι η τιμή του άλμπουμ είναι χαρακτηριστικά συμβολική ίσα-ίσα για να καλυφθούν τα έξοδα. Κάποια στιγμή δεν πρέπει να υπάρξει/απαιτηθεί τρόπος ώστε να αμειφθούν όλοι αυτοί που συμβάλουν στον πολιτισμό αυτής της χώρας ή απλά θεωρείται αυτονόητο ότι η τέχνη συνεπάγεται με θυσίες;

Η μουσική βιομηχανία είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο της εποχής μας και αναμφισβήτητα εν συναρτήσει με τους διάφορους «υψηλά» ιστάμενους φορείς που εμπλέκονται σε όλο αυτό το κοινωνικό σύστημα, επηρεάζουν την αντίληψη της κοινής γνώμης και την διαμορφώνουν, αλλά ειδικότερα στη χώρα μας υπάρχει μια ακόμα πιο ιδιόμορφη αντίληψη για έννοιες όπως τέχνη, μουσική ή πολιτισμός κι αυτό ανάγεται σε ποικίλους κοινωνικο-ιστορικούς παράγοντες του παρελθόντος, πόσο μάλλον για κάτι που παρεκκλίνει από την πεπατημένη. Για να κατανοηθεί ένα οποιοδήποτε έργο προαπαιτείται ένα προπαρασκευαστικό στάδιο ευρύτερης ατομικής έρευνας, κι αυτό συμβαίνει μόνο από έναν περιορισμένο αριθμό ανθρώπων, συνεπώς δεν τρέφω αυταπάτες εξ αρχής για το θέμα της οποιασδήποτε ανταμοιβής, είτε ηθικής, είτε υλικής. Αν θα αλλάξει κάτι σε συνολικό βαθμό, αυτό θα χρειαστεί ίσως ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Ανά τους αιώνες η τέχνη εξυπηρετούσε κυρίως τις εκάστοτε πάγιες αντιλήψεις περί αισθητικής κάθε τόπου και οι διαφορετικές φωνές έβγαιναν μετά βίας προς τα έξω, αν στην εσχάτη των περιπτώσεων δεν τις καταπλάκωνε ο μαζικός σκοταδισμός. Ασχολούμαι ενεργά με την μουσική και τις συναυλίες από πολύ μικρή ηλικία και έχω ανταμειφθεί απειροελάχιστες φορές και ούτε καν θα αντιστάθμιζα το τι έχω ξοδέψει χρονικά μα και υλικά για τον τεχνικό εξοπλισμό και τα studio συγκριτικά με αυτά που έχω εισπράξει πίσω. Δε με ενδιαφέρει εν τέλει η υλική ανταμοιβή, κυρίως εθελοντικά το κάνω, για να αφήσω μια παρακαταθήκη στους άλλους, πιο πολύ με απασχολεί η κατανόηση του έργου μου.

4.Η θεματολογία των κομματιών σου παραμένει επίκαιρη, όπως για παράδειγμα η "Λοβοτομή", που γράφτηκε το 2007 και ξαναηχογραφήθηκε το 2011. Πραγματεύεται όπως αναφέρεις: "τον τρόπο ζωής των προτύπων ανθρώπου κυρίως του δυτικού ''πολιτισμού'' που ευημερούν, κατακρεουργούν συνεχώς και σπαταλούν αλόγιστα ό,τι βρουν μπροστά τους, από οποιασδήποτε μορφής φυσικούς πόρους ως ολόκληρους λαούς ανθρώπων". Υπάρχει τρόπος να ξεπεραστεί αυτή η αδηφαγία των καταστάσεων ή αποτελούμε έρμαια στη συμπαντική μας άγνοια?

Ίσως οι θεματολογίες μου να παραμένουν επίκαιρες ή απλώς ο καθένας είναι λίγο επιπόλαιος ή κοντόθωρος ώστε να μην μπορεί να δεί εκ των προτέρων που οδηγεί ο τρόπος ζωής που ακολουθεί και τις συνέπειες που επιφέρει μακροπρόθεσμα. Οι άνθρωποι σήμερα δεν εκπαιδεύονται και δεν γαλουχούνται με μια συνολική και πρακτική παιδεία για να κατανοήσουν τις λειτουργίες της φύσης και την κοινοτική ευθύνη, ώστε να δημιουργήσουν αρμονικές κοινωνίες που θα προχωρήσουν ένα βήμα παραπέρα, αλλά επιμορφώνονται με κάποιες παρωχημένες και θεωρητικές γνώσεις για να εξειδικευτούν σε έναν επαγγελματικό ρόλο που θα εκτελούν τυφλά και αυτόματα εντολές. Από τις πρωτόγονες ομάδες η ανάπτυξη της τεχνολογίας προηγούνταν αυτής του ανθρώπινου πνεύματος, με αποτέλεσμα αυτός να προβαίνει σε υπερβολές. Όλη αυτή η αλόγιστη παροχή τεχνολογίας, κατά τη γνώμη μου, εκφυλίζει και αλλοτριώνει το ανθρώπινο όν που δεν έχει καλλιεργήσει τη σκέψη του και δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ’ όσα επιλύνει. Είναι κακό όταν η επιστήμη και η τεχνολογία πέφτουν σε ακατάλληλα χέρια. Ζούμε σε μια σύγχρονη «Ρωμαϊκή» Αυτοκρατορία, με τα θεάματα του «Κολοσσαίου». Πιστεύω ότι η μεγαλύτερη μερίδα λειτουργεί από μιμητισμό, από έναν στείρο και ανούσιο ανταγωνισμό και αναπαράγει άκριτα ό,τι βλέπει. Τα ΜΜΕ ως Δούρειος Ίππος εισβάλουν κεκαλυμμένα στους χώρους των ανθρώπων μέσω των οποίων οι πολίτες υφίστανται μια τεράστια πλύση εγκεφάλου από τις διαφημιστικές εταιρίες που διαμορφώνουν τα γούστα τους, τις αντιλήψεις τους, από τις ταινίες, τα διάφορα θεάματα, έως και τα πρότυπα «πατρόν» μιας οικογένειας στο στημένο σενάριο ενός σήριαλ, τις συσκευές που χρησιμοποιεί, τα αυτοκίνητα, τις τροφές, τα ρούχα, τον τρόπο που συναναστρέφεται κ.ο.κ. Όπως και να το δείς, αυτό το σύστημα πολιτείας αγνοεί τις ισορροπίες και το σύστημα της Γής, είναι από κάθε άποψη ανομοιόμορφο, υπερβαίνει κάθε μέτρο και νόημα, και από εκεί άλλωστε πηγάζει εμμέσως και η ενδότερη δυστυχία των σύγχρονων ανθρώπων που έχουν χάσει την αληθινή ομορφιά της ζωής, καθώς και οι περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις αυτής της σπατάλης ήδη έχουν αρχίσει να δίνουν τις πρώτες ενδείξεις τους, γι’ αυτό και καταρρέει μέρα με τη μέρα. Η μόνη ίσως λύση πιστεύω για να συμμαζέψεις κάπως αυτό το καταναλωτικό παραλήρημα, είναι το να δημιουργήσεις αντίστοιχα εναλλακτικά πρότυπα κοινωνιών και να τα προβάλεις κάπως σαν αντίποδα με διάφορους ευρηματικούς τρόπους, σε συνδυασμό με μια καθολικά διαφορετική μέθοδο εκπαίδευσης των παιδιών.

5.Πρόσφατα συμμετείχες στη συναυλία συγκέντρωσης χρημάτων για τον Αλέξανδρο, που πάσχει από τη νόσο Wilson. Πολλοί hip hop καλλιτέχνες, ιδιαίτερη βραδιά. Πώς νιώθεις, όταν βλέπεις νεαρούς να κάνουν τα πρώτα τους βήματα, ερμηνεύοντας τις δικές τους ιστορίες στο μικρόφωνο και να δίνουν επίσης το παρόν σε τόσο σημαντικές εκδηλώσεις?

Η συμμετοχή σε τέτοια γεγονότα είναι σαφώς μια ένδειξη συνείδησης. Πρίν από λίγους μήνες απεβίωσε ξαφνικά ένας νεαρός φίλος από μια ασθένεια και για εμένα ήταν σημαντικό να παραβρεθώ σε κάτι τέτοιο. Είναι ελπιδοφόρος οιωνός να βλέπεις ότι μια μερίδα των νεότερων δραστηριοποιείται και εκφράζεται ακόμα όπως εμείς κάποτε, αλλά φοβάμαι πως τα πράγματα δεν είναι πάντα όπως φαίνονται. Δεν μπορώ να γενικεύω γιατί ίσως κινδυνεύω να υποπέσω σε ατοπήματα. Υπάρχουν παιδιά που όντως έχουν να πούνε κάτι πρωτότυπο και δικό τους και το αισθάνονται, και άλλοι απλώς θέλουν να επιβεβαιώσουν την ματαιοδοξία τους. Αυτό πάντα υπήρχε. Νομίζω ότι η πείρα μου είναι αρκετή για να ξεσκαρτάρω και να ξεδιαλύνω κάποιον που είναι ο εαυτός του, από κάποιον επίδοξο δημαγωγό που χρησιμοποιεί την τέχνη μονάχα ως εφαλτήριο για να προβάλει τον εαυτό του. Αν κάτι αναζητώ στους νεότερους καλλιτέχνες είναι φρέσκα στοιχεία, κι όχι αναπαραγωγή πατροπαράδοτων τετριμμένων συνταγών, γιατί αυτό συνεπάγεται με το ότι απλώς θέλουν να αντιγράψουν κάποια δοκιμασμένη και σίγουρη φόρμουλα που έχουν ήδη προεξοφλήσει κάποιοι άλλοι και όχι να δημιουργήσουν δική τους τέχνη στην οποία θα διοχετεύσουν την προσωπικότητα τους. 

6.Η καλλιτεχνική δράση, μέσω του Graffiti στους δρόμους, μπορεί να προκαλέσει εκείνες τις συγκινήσεις στους ανθρώπους της σύγχρονης κοινωνίας, με στόχο να τους βοηθήσει να την κατανοήσουν και ίσως να την αλλάξουν?

Εδώ αρμόζει μια μεγάλη συζήτηση την οποία θα φροντίσω να συμπτύξω. Σαφώς μπορεί να λειτουργήσει ως ένα παράδειγμα, να διαμορφώσει κάποιες «πολιτισμικές οάσεις» μέσα στις μεγαλουπόλεις και να προβληματίσει σ’ ένα μικρό βαθμό, κυρίως παλαιότερα θα έλεγα. Το θέμα είναι ότι η πλειονότητα των ενασχολούμενων με το αντικείμενο δεν το αντιλαμβάνεται έτσι και δεν ομονοεί προς ένα τέτοιο όραμα. Δυστυχώς οι πιο πολλοί παραμένουν προσκολλημένοι αποκλειστικά στο θέμα της αυτοπροβολής και του ατομικισμού, και ξεχνάνε ότι μετέχουν σε μια κοινωνία στην οποία οφείλουν να συνεισφέρουν μια ιδέα αν θέλουν όντως κάτι να αλλάξει προς το βέλτιστο και όχι μόνο προς το χείριστο. Η τέχνη είναι ένα μέσο, όπως ένα μαχαίρι, και όπως οποιοδήποτε μέσο δεν φέρει από μόνο του κάποια καθορισμένη ιδιότητα, αλλά η ιδιότητα προσδίδεται στο μέσο από τον σκοπό και τη χρήση του χειριστή, και από αυτό συναρτώνται πάντα τα αποτελέσματα που επιφέρει. Υποθετικά αυτό το ρόλο έχει υιοθετήσει η λεγόμενη Street Art, αλλά εμένα δεν μου αρέσει να κατηγοριοποιώ, πιστεύω πως όλοι ανεξαιρέτως έχουν εξίσου ευθύνη για το γίγνεσθαι και για τα έργα τους.

7.Υπάρχει σαν ιδέα το ενδεχόμενο να κάνεις παραγωγές και σε άλλους μουσικούς ή σχήματα, πρόκειται για κάτι που θα σε ενδιέφερε σαν αντικείμενο?

Ήδη αποσπασματικά το έχω κάνει μερικές φορές και μου αρέσουν οι νέες προκλήσεις γιατί οδηγούν σε μη αναμενόμενες κατευθύνσεις. Έχω ιδέες στο μυαλό μου που αφορούν πιο συλλογικές συνθέσεις και ηχογραφήσεις, ακόμα και με ορχήστρες μουσικών, αλλά αυτό χρήζει μιας κάποιας βαθμίδας επικοινωνίας με τους άλλους καλλιτέχνες, την ύπαρξη γενικώς μιας ποικιλίας κοινών καταβολών ως μέτρο συνεννόησης. Τα ακούσματα μου και τα μουσικά ενδιαφέροντα μου δεν περιχαρακώθηκαν ποτέ σε υποσύνολα καθώς πέρασα αρκετά χρόνια στις κούτες των δισκοπωλείων και στα studio ηχογράφησης, συναναστράφηκα και ήρθα σε επαφή με μουσικά ιδιώματα από όλες τις εποχές, με προσέλκυαν στοιχεία σχεδόν από κάθε είδος, κι έτσι μελέτησα το θέμα της παραγωγής. Υποθέτω λοιπόν πως όταν κάποιος μου ζητήσει κάτι, αν αυτό με εμπνέει σαν άνθρωπο και με ικανοποιεί μπορούμε να προχωρήσουμε στην υλοποίηση του.